Volckerinkchove, Bollezeele en Buysscheure: naast
kleurrijke West-Vlaamse namen hebben ze nog (minstens) één ding met mekaar
gemeen. Ze grenzen alle drie aan eenzelfde dorp. En het dorp heeft niets te
maken met vlas, noch met zijde. Waarom zou ik er, in de context van een
aanstaande “Reis van Spoortrekkers” over willen schrijven?

Ook als ik zeg dat deze drie dorpen grenzen aan het
dorp Rubroek (voorlopig nog in Frans-Vlaanderen gelegen) licht ik wellicht
slechts het puntje van een sluier. Ik moet bekennen dat ik enkele maanden
geleden zelf mijn schouders zou hebben opgehaald in een bewust-slome, postmoderne
“so what?” beweging. Een doorwinterde historicus en kenner van de “Zijderoute”
heeft me intussen één en ander diets gemaakt. Kennis is macht.

Enigszins uit luiheid, tevens uit erkentelijkheid en
met eerbied voor exactheid citeer ik uit Wikipedia het volgende:

“ Willem van Rubroeck was een Vlaamse franciscaan en ontdekkingsreiziger. Hij leefde ongeveer van 1210 tot 1270. Hij was
afkomstig van Rubroek (Rubrouck),
dat nu in Frans-Vlaanderen ligt, dicht bij Kassel. Zijn naam wordt op verschillende manieren gespeld: Ruysbroeck, Rubroek, Ruysbroek, Roebroeck,
Rubroeck, Roebroek, Rubruck, Ruysbrock, Ruysbrok, Rubruquius. Van
Rubroeck was in 1253 de vierde Europese afgezant die het Mongoolse hof
bereikte, eerder waren Giovanni Da Pian del Carpine en Nicolas
Ascelin (1245) en André de Longjumeau (1249) hem voorgegaan.”

En daarmee is de aap uit de mouw: Marco Polo, en de
Venetianen, hebben hun marketing goed verzorgd, maar Willem van Rubroek, de
doorzetter uit Vlaanderen, was veel vroeger op weg, langs de Zijderoute.
Daarenboven was zijn route een waarachtige Centraal-Aziatische doorkruising,
daar waar Marco Polo via Pakistan een meer zuidelijk traject zou volgen.

Onze versie van deze ontdekkingstocht, de “Vlasroute”,
sluit aan bij onze Vlaamse voorganger en boort zich een weg door het midden van
Azië, in feite meanderend rond de veertigste breedtegraad, met zuidelijke
uitschieters in Cappadocië en Turkmenistan. Om het allemaal wat makkelijker
verteerbaar te maken hebben we beslist om in twee etappes de zestienduizend
kilometer tussen Vlaanderen en China te overbruggen. In juli en augustus zullen
onze auto’s in Kazakstan “overzomeren”. Vanaf september vallen we vanuit
Kyrgistan China binnen.

Ziedaar het “project”. Vanaf 12 mei kan u op deze blog
regelmatig lezen hoe de karavaan vordert, op zijn lange weg naar het Oosten. In
principe bericht ik vanuit alle plaatsen waar we internet verbinding
hebben, zeker als we tijdig aankomen.
Trouwens kan u ook terecht op de officiële website van de expeditie,
t.t.z. www.vlasroute.be Daar vindt u eveneens een gedetailleerde
routebeschrijving, evenals boeiende verslagen van de collega-medereizigers.

Grimbergen, 10 mei 2013