Mosselen roepen voor ze aan wal zijn. Het vel van de
beer verkopen voor hij geschoten is. Dat is het verhaal van de dag.
Ja, de radiator staat in Istanbul. Maarrr… hij staat
in het stukje niemandsland waar je niet bij kan, in het hok van de douane. Het
bericht van DHL werd te vroeg op gejuich onthaald. Het is merkwaardig hoeveel
tijd een groep mensen nodig heeft om een bepaalde situatie éénduidig aan elkaar
uit te leggen en daaruit gezamenlijk de gepaste conclusies te trekken. En dat
alles niettegenstaande iedereen de beste bedoeling heeft.
Ik had graag geschetst hoe deze operatie is opgezet en
in zijn werk moest gaan, maar dat is onmogelijk. Kafka schuilde achter elke
hoek. Zelfs een agentschap dat duidelijk uit was op geld (op een uur palaberen
waren we van €200 naar €500 geëvolueerd om de radiator ‘snel’ door de douane te
krijgen), kon uiteindelijk de coherentie van hun verschillende uitspraken niet
vasthouden. Het was ploeteren in drijfzand.
Frustrerend tot en met. Na drie uur intensieve
communicatie, daarbij geholpen door de enige jongeman binnen de Toyota garage
die voldoende Engels en zeer veel Turks sprak, was het zelfs zover dat het
onmogelijk was om te zeggen welke aanpak welk resultaat zou opleveren, ongeacht
het smeergeld…
Slotsom voor vandaag is dat we morgen een vrije dag
hebben, terwijl de Turkse ‘ontvangende firma’ alles in het werk zal stellen om
vooruitgang te bewerkstelligen. Zoals het er nu uitziet zal de radiator
woensdag onder de motorkap terecht komen. (Tussen haakjes, indien we in
Bulgarije waren gestopt zou dit douaneprobleem helemaal niet gespeeld hebben!)
Mijn teamgenoot, Alexander, is met succes na een
binnenlandse vlucht in Istanbul geland. Na de intensieve bedoening van deze namiddag
hadden we beslist om eens “goed te gaan eten”. En het was fantastisch: hoog op
een open terras, met een wijds zicht over de gouden hoorn en de stenen stad, zacht en warm met een windje
(om de oren), met verschrikkelijk verse vis (zeebrasem), gegrild, en vergezeld
van (mijn) eerste fles wijn, zijn onze frustraties opgelost in de slapengaande
zon. En morgen hebben we een dagboottocht op de Bosphorus gepland: tussen
Marmara en de Zwarte Zee. We vertrekken om 8u. Het heeft geen zin om te wachten
op wat niet komt.
Nog één pikant detail, waarvan ik niet weet of het in
België ‘nieuws’ was. Vorige vrijdag hebben acht vlasrouters in Cappadocië
een luchtballontocht gemaakt in de ochtendschemering. Volgens Alexander was
het een onvergetelijk schouwspel. Naar zijn zeggen stijgen er elke morgen een
tachtigtal ballonnen de koude lucht in (het was 6°C in de yurt, waar ze de
nacht doorbrachten). ’s Anderendaags (zaterdag) is er een ballon neergestort:
één dode en vierentwintig gewonden… leven en dood in één etmaal.
Niets is zeker op deze wereld! De vlasroute, vakantie?
Istanbul 20 mei 2013, 22u
